توبه - فاضل نظری

در توبه مرا گفت که برگیر شرابی
ساقی تو که خود بیشتر از خلق خرابی

این ماهی دلمرده در این برکه ی دلگیر
جز دوری آن ماه ندیده ست عذابی

من عارف دلتنگم  یا زاهد دلسنگ
هر روز نقابی زده ام روی نقابی

یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند
در نامه ی اعمال من مست ثوابی

ساقی، همه بخشوده ی یک گوشه چشمیم
آنجا که تو باشی چه حسابی، چه کتابی؟

می خرامد غزلی تازه در اندیشه ی ما

شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ی ما

دانه ی سرخ اناریم و نگه داشته اند

دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ی ما

اگر از کشته ی خود نام و نشان می پرسی

عاشقی شیوه ی ما بود و جنون پیشه ی ما

سرنوشت تو هم ای عشق! فراموشی بود

حک نمی کرد اگر نام تو را تیشه ی ما

ما دو سرویم، در آغوش هم افتاده به خاک

چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه ی ما

"فاضل نظری"

ای رفته کم کم از دل و جان! ناگهان بیا
مثل خدا به یاد ستمدیدگان بیا

قصد من از حیات، تماشای چشم توست
از چشم زخم بدنظران در امان بیا

جام شراب نیست که در کف گرفته است
خون می خورد ز دست غمت ارغوان بیا

ای لحظه ای که در سر هر شاخه فکر توست
ای نوبهار تا به ابد جاودان بیا

این صید را به معجزه‌ی عشق زنده کن
عیسای من به دیدن این نیمه جان بیا

یک عمر آمدم به در خانه ات، تو نیز
یکدم به خانه‌ی من بی خانمان بیا

فاضل_نظری

به‌تنهایی گرفتارنــد مشتی بی‌پنــاه اینجـــا 

مسافـــرخانـــه رنج است یــا تبعیـدگاه اینجا 

غرض رنجیدن ما بــود از دنیا -که حاصل شد 

مکن ای زنــدگی عــمر مـــرا دیگر تبـــاه اینجا 

برای چرخش ایـــن آسیـاب کهنــــــه دل سنـــگ 

به خـــــــون خویش می‌غلتنــد خلقی بی‌گنـاه اینجا 

نشان خانـــــه خود را در ایـــــــن صحرای سردرگم 

بپــــــــرس از کاروان هایـــــی که گم کردنـد راه اینجا 

اگر شــــادی سراغ از من بگیــرد جــای حیـــرت نیست 

نشان می‌جــــویـــد از مـن تـــا نیایـــــــد اشتبـــاه اینجـــا 

تـــــو زیبایــــــی و زیبایـــی در اینجـــا کم گنــــاهی نیست

هزاران سنگ خـــــــواهد خورد در مــــــرداب مــــاه اینجــا

فاضل نظری 

همین که نعـش درختــــی بــــه بـاغ می‌افتــد

بـهانــــه بـــاز بـــــه دست اجـــاق می‌افـتـــد

حکــایـــت مــــن و دنـــیایـــتـان حکایــت آن

پرنــــــده ایست کـه بـــــه بـــاتلاق می‌افتـــد

عجـب عدالت تلخــــی کــــــه شادمـانی هـــا

فقــــط بــــرای شمـــــا اتفـــــــاق مـی‌افــــتد

تمــــام سهم من از روشنی همـان نـوریـست

کـه از چـــــــراغ شمـــا در اتــــاق می‌افـتـــد

به زور جاذبـــه سیب از درخت چیده زمـیـن

چـــــــه میــــوه ای ز سر اشتیــــاق می‌افتــد

همیشـــــــه همـــــره هابیل بــــــوده قابیلـــی

میـــــــان ما و شمـــــــا کــی فراق می‌افـتـــد

فاضل نظری

دشت خشکید و زمین سوخت و باران نگرفت
زندگی بعد تو بر هیچ کس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند
شعله ای بود که لرزید ولی جان نگرفت

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن
تو بگو من به تو مشتاق‌ ترم یا تو به من؟
زنده‌ ام بی تو همین قدر که دارم نفسی
از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن

ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﻮﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !..
ﮐﻨﺞ ﺩﻟﻢ ﯾﺎﺩِ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !...
ﺷﻌﻠﻪِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !...
" ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻗﻔﻞ ﻗﻔﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ...
ﻣﮋﺩﻩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺪﮔﯽ ...
ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﯽ ...
ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻭ ﭘﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ...
" ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ...
ﺁﻩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻧﻔﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ...
ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻋﺸﻖ ...
ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﻣﻨﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﭘﻨﺪ ﻋﺸﻖ ...
" ﺣﺴﺮﺕ ﺁﺯﺍﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﻋﺸﻖ ...
ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﻮﺳﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺟﺮﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
" ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ !... "
ﺁﺩﻡِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪ ﺯ ﻣﻦ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
" ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ...
ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ

ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ، ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﻏﺼّﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼّﻪ ﯼ ﭘﺮﺩﺭﺩِ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
‏« ﺩﻝ ‏» ﺷﻬﯿﺪِ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖِ ﮐﺎﻓﺮﯼ ﺩﻟﺴﻨﮓ ﺷﺪ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺟﺴﻢ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ، ﺗﻌﺰﯾﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺧﻮﺩﺵ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻋﺰﯾﺰ
ﻗﺼﺪ ﮐﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﮐﻦ ، ﺍﻣﯿﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﻧﻘﻞ ‏« ﻓﺎﺿﻞ ‏» ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺩﻟﺴﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﮔﯽ؛
‏« ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ، ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ‏»
‏« ﻣﺮﮒ ‏» ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ، ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ
ﺷﻮﻕِ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺟﻨﮓ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺖ ، ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﻦ
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ

ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﺸﻤﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻮﺯﻩ ﯼ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﻫﻢ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﮔﻞ ﺧﺸﮏ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺷﯿﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺮ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﻩ ﯼ ﮐﻔﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺷﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺮﻁ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺦ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻬﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ ! ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﻼﻡ
ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﺩ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ
ﺧﺎﻃﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﭘﺸﺖ ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻄﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭﻟﯽ ﻛﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﯼ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻛﺴﯽ ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﻝ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﭼﻨﯿﻦ
ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﻣﺎ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻭﺻﻠﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺷﻤﻊ
ﺍﯼ ﻛﺎﺵ ﻋﺸﻖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﺍﻱ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯼ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻗﺪﺭﻧﺎﺷﻨﺎﺱ !
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ
ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ
ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺒﺎﺱ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮﯼ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ
ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯽ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﻨﮓ ﻭ ﯾﺦ ﯾﮑﯽ ﺳﺖ؟
ﮐﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯼ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﺱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻋﺠﺐ ﮔﺬﺷﺖ !
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ
ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ
ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻖ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺍﺱ

ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی
یکباره به روی همه در بستی و رفتی

هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره ای بود
اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من
پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی

چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد
در حافظه‌ی باغچه ها هستی و رفتی

جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من! آه!
این آینه را آه که نشکستی و رفتی

فاضل نظری

با آنکه ننوشیدم از آن چشم شرابی
مهمان کن از آن گونه مرا بوسه نابی

ای ترس، تو را شکر که با اینهمه تردید
یک بار نیاویختم از سقف طنابی

من عارف دلتنگم، یا زاهد دل سنگ؟
هر روز نقابی زده ام روی نقابی

یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند
در نامه ی اعمال من مست صوابی

ساقی، همه بخشوده یک گوشه چشمیم!
آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی؟

اگر خطا نکنم، عطر، عطر یار من است

کدام دسته گل امروز بر مزار من است

گلی که آمده بر خاک من نمی داند

هزار غنچه ی خشکیده در کنار من است

گل محمدی من، مپرس حال مرا...

به غم دچار چنانم که غم دچار من است

تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد

خود این خلاصه ی غم های روزگار من است

بگیر دست مرا تا ز خاک برخیزم

اگر چه سوخته ام، نوبت بهار من است

در این دریا، چه می جویند ماهی‌های سرگردان

مرا آزاد می‌خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

 

مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی

اگر این است آزادی مرا بی بال و پر گردان

 

دعای زنده ماندن چیست وقتی عشق با ما نیست؟

خداوندا دعای دوستان را بی اثر گردان

 

من از دنیا به جادوی تو دل خوش کرده ام ای عشق

طلسمی را که بر من بسته بودی، بسته تر گردان

 

به جای اینکه هیزم بر اجاقی تازه بگذاری

همین خاکستر افسرده را زیر و زبر گردان

 

من از سرمایه عالم همین یک "قلب" را دارم

اگر چیزی دگر مانده است، آن را هم هدر گردان

 

در این دوزخ به جز تردید راهی تا حقیقت نیست

مرا در آتش تردیدهایم شعله ور گردان

 

فاضل نظری

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می کند
هیچ کس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست
خانه من با خیابان ها چه فرقی می کند...
فاضل_نظری